Ik weet nu hoe het
komt dat ik af en toe een dag over heb: verleden week gebeurde het
weer, ik maak notities van de gebeurtenissen die 's ochtends
voorgevallen zijn en noteer de datum. vervolgens maak ik 's avonds
aantekeningen van de middagvoorvallen en noem dat gewoon een nieuwe
dag. Op die manier zitten er gewoon twee dagen in een
dag. En dat klopt... de afgelopen
dagen telden dubbel.
Afgelopen vrijdag
heb ik een boot van de Marina Paraguayo in de Rio Paraguay zien
liggen. Het boordgeschut was verwijderd, maar de mannen konden
binnen 30 minuten afvaren om de vijand af te schrikken. Verder
lopend langs de haven werd ik aangevallen door een zwarte wolfshond,
die me hard in de achillespees beet met als gevolg een winkelhaak in
mijn (enige) lange broek. Na de siësta
ga ik aan de slag met de
brommer. Ik vernieuw de remschoenen achter en probeer de nieuwe
ketting, die ik in Brazilië gekocht heb, in te korten. Dat lukt
niet, dus de volgende dag ga ik naar een taller mecanico, die het
klusje snel klaart. Terug naar het hotel, blijkt die ketting niet te
passen op mijn tandwielen: hij is te smal. Ik zet de oude ketting er weer op en
vertrek. De nieuwe remschoenen zitten nog niet helemaal lekker, ze
knellen en de brom rijdt voor geen meter. Ik frut wat aan de
remkabel en probeer al gasgevend en remmend de schoenen passend te
krijgen. Na een paar kilometer zijn de schoenen ingelopen. Eerst de brug over en dan de eindeloze vlakte in: de
Tsjako. Na twintig kilometer wordt ik gemaand te stoppen bij een
militaire controlepost. De militair (Isidro) vraagt me waar ik
vandaan kom en waar ik heen ga: Pozo Colorado, en daarna:
Filadelfia, en daarna: Asuncion, en daarna. Kortom, hij verveelde
zich. Mijn paspoort werd bestudeerd en de conclusie was dat er iets
niet klopte. Ik stond geen stempel in en dat is absoluut
noodzakelijk om door Paraguay te reizen. Tja, ik was speciaal naar
de immigratiedienst in Bella Vista geweest om te vragen hoe ik
zonder problemen het land in kon. Ze controleren mijn bagage en
stellen allerlei vragen, die ik vlot in het Spaans beantwoord. Na
een half uur lummelen in de brandende zon, zit de conference erop en
ik krijg nog een schouderklopje bij vertrek. Hoppetee, verder de
Tsjako in. Palmbomen, quebracho bomen en laag struikgewas, verder
niets en niemand. Na 140 kilometer kom ik bij Pozo Colorado, een
asfaltweg met aan weerszijden een pompstation en daarachter enige
huisjes. Geen hotel. Ik tank en rij verder. Er is mij verteld dat er
20 kilometer verder een hotel zou zijn, maar ik zie niks. Met 60
km/uur rij ik door het vlakke land, soms slalommend om de gaten in
de weg te ontwijken.
Behalve die ene. Boink...de krat
vliegt van mijn rek, de reserveachterband rolt me voorbij en ik trap
hard op de rem. Die doet het perfekt. Met gillende achterband kom ik
tot stilstand,
raap de spulletjes bij elkaar en
continuamos el viaje.
Het wordt langzaam
aan donker en nog steeds geen hotel. Helemaal niets onderweg, af en
toe een verzameling hutjes. Ik passeer in het donker een zona urbana
en kijk op de kaart waar ik ben. Geen idee, dus dan maar stoppen bij
de politiepost en informeren. Filadelfia is nog 50 kilometer verder,
maar een stukje terug is er een hotel. Ik rij 200 meter terug en ja
hoor: hotel Los Pioneros. Weer gered door de bel. De volgende dag
haal ik de cilinder van de brom om de zuiger te inspecteren. Mang
van Yamaha Motor Nederand heeft me uitgelegd dat koolaanslag op de
zuiger en zuigerveren niet best is voor het blokje, dus een grondige
inspectie is op zijn plaats. Een zuigerveer zit vastgekoekt en
breekt als ik hem probeer te verwijderen. Ik graai in mijn
onderdelenkrat en haal de nieuwe zuiger en zuigerveren, die ik in
Suriname gekocht heb, tevoorschijn en wat blijkt: het is een zuiger,
waarvan de spie die door de krukas gaat, een andere maat heeft.
Mooie boel, die zuiger kan ik niet monteren. De zuigerveer past wel
en na montage maak ik een proefritje richting Puerto Bahia Negra.
Veel zand en stof, en niets te beleven. Ik keer, probeer de
onverharde weg aan de andere kant en hou het na een uur zandhappen
voor gezien. De brommer rijdt, dat is het belangrijkste. De
volgende dag (maandag) vertrek ik naar Filadelfia. Er staat een
stevige wind en de brom komt maar moeizaam vooruit. Na 50 kilometer
houdt het asfalt op en rij ik Filadelfia binnen. Dit
moeten de Amerikanen ervaren hebben toen ze Irak binnen vielen:
zand, zand en nog meer zand in grote wolken, stuivend door de
straten. Zandhappend en met knarsende tanden doe ik een ommetje en
ga op zoek naar Taller Klunt om een nieuwe ketting te kopen.
Onderweg kijk ik mijn ogen uit. Avenida Hindenburg, Bitte nicht
Rauchen, Museum Unger, Vorsicht
Schüler. Het lijkt wel of ik
in Duitsland ben.
's Avonds zit ik
met de laptop in hotel Florida als er een man naar me toe komt die
belangstellend vraagt of hij de foto's mag zien. We raken in gesprek
en hij is een Chileen, die 5 maanden in het jaar in Paraguay werkt.
Ik krijg zijn adres in Chili (Pucon - het merendistrict in het
zuiden) en we kletsen gezellig verder. Die middag heb ik de nieuwe
ketting gemonteerd, de Fernheim supermarkt bezocht, Oekraine zien
winnen van de Arabieren en nog veel meer. Het is te begrijpen
dat je af en toe een
dag over hebt.
Ik verheug me op
de partij tegen Argentinië en blijf in dit gezellig stadje tot
donderdag. Dan richting Asuncion om
met een bocht omhoog de Colonia
Friesland te bezoeken.
Over de
mennonieten die hier in de 20-ger jaren van de vorige eeuw
neergestreken zijn, schrijf
ik niets, dat zoeken jullie maar
op met Google.
Het landschap van de Chaco
Eerst de brug over en dan de eindeloze vlakte in: de
Tsjako. Na twintig kilometer wordt ik gemaand te stoppen bij een
militaire controlepost. De militair (Isidro) vraagt me waar ik
vandaan kom en waar ik heen ga: Pozo Colorado, en daarna:
Filadelfia, en daarna: Asuncion, en daarna. Kortom, hij verveelde
zich. Mijn paspoort werd bestudeerd en de conclusie was dat er iets
niet klopte. Ik stond geen stempel in en dat is absoluut
noodzakelijk om door Paraguay te reizen. Tja, ik was speciaal naar
de immigratiedienst in Bella Vista geweest om te vragen hoe ik
zonder problemen het land in kon. Ze controleren mijn bagage en
stellen allerlei vragen, die ik vlot in het Spaans beantwoord. Na
een half uur lummelen in de brandende zon, zit de conference erop en
ik krijg nog een schouderklopje bij vertrek. Hoppetee, verder de
Tsjako in. Palmbomen, quebracho bomen en laag struikgewas, verder
niets en niemand. Na 140 kilometer kom ik bij Pozo Colorado, een
asfaltweg met aan weerszijden een pompstation en daarachter enige
huisjes. Geen hotel. Ik tank en rij verder. Er is mij verteld dat er
20 kilometer verder een hotel zou zijn, maar ik zie niks. Met 60
km/uur rij ik door het vlakke land, soms slalommend om de gaten in
de weg te ontwijken. 
Behalve die ene. Boink...de krat
vliegt van mijn rek, de reserveachterband rolt me voorbij en ik trap
hard op de rem. Die doet het perfekt. Met gillende achterband kom ik
tot stilstand,
raap de spulletjes bij elkaar en
continuamos el viaje.
zuigerveren niet best is voor het blokje, dus een grondige
inspectie is op zijn plaats. Een zuigerveer zit vastgekoekt en
breekt als ik hem probeer te verwijderen. Ik graai in mijn
onderdelenkrat en haal de nieuwe zuiger en zuigerveren, die ik in
Suriname gekocht heb, tevoorschijn en wat blijkt: het is een zuiger,
waarvan de spie die door de krukas gaat, een andere maat heeft.
Mooie boel, die zuiger kan ik niet monteren. De zuigerveer past wel
en na montage maak ik een proefritje richting Puerto Bahia Negra.
Veel zand en stof, en niets te beleven. Ik keer, probeer de
onverharde weg aan de andere kant en hou het na een uur zandhappen
voor gezien. De brommer rijdt, dat is het belangrijkste. De
volgende dag (maandag) vertrek ik naar Filadelfia. Er staat een
stevige wind en de brom komt maar moeizaam vooruit. Na 50 kilometer
houdt 
het asfalt op en rij ik Filadelfia binnen. Dit
moeten de Amerikanen ervaren hebben toen ze Irak binnen vielen:
zand, zand en nog meer zand in grote wolken, stuivend door de
straten. Zandhappend en met knarsende tanden doe ik een ommetje en
ga op zoek naar Taller Klunt om een nieuwe ketting te kopen.
Onderweg kijk ik mijn ogen uit. Avenida Hindenburg, Bitte nicht
Rauchen, Museum Unger, Vorsicht
Schüler. Het lijkt wel of ik
in Duitsland ben.